Mutsuzluk için bu kadar sebebim varken ve hala güneşi doğurana kadar hiç durmadan ağlayabiliyorken;nedensiz mutluluklarımın olmasına şaşırıyorum...kitaplarımın arasında bulduğum ufacık notlarım,yağmur'un yağması ve o yağmur kokusu...
ben bu yağmur kokusunu sadece istanbul'da duyabiliyorum...
çok doğayla içiçe yerde yağmur izledim belki ama yok hiç bir yerde bu kokuyu almadım....bu koku,yağmurdan daha çok yağmur altında ki anılarıda getiriyor çünkü beraberinde...
pollyanna gecesi benim için,çünkü sağlıklı olmak-rahat nefes alıp verebilmek,hiç ağrı ya da acı çekmeden rahatça yaşayabilmek bile öyle kazançlı ve şükredilmesi gereken birşey ki..
isyan etmiyorum bu gece , benim için şaşılıcak bir durum...hastayım,berbat bir haldeyim belki-anlık mutluluklarımın dışında mutlu olamayan kronik bir mutsuzum hatta...
ama yine de ben bile şükredicek bir şeyler bulabiliyorsam bu yağmur kokulu havada..
yine de umut etmeye değer birşeyler var demek ki...